Članovi novopazarskog Zbora građana i studenti koji žele pravdu skoro identičano su reagovali na odluku Grada da oglašavanje plaća Informeru, mediju koji je mlade Novopazarce bez ikakvog utemeljenja nazivao separatistima, a njihove profesore teroristima i tome slično.
Ironija je u činjenici da je fokus na mlade gradonačelniku Biševacu jedan od glavnih trikova u kampanjama i da je do sada najvjerovatnije oborio sve rekorde u broju objavljenih fotografija sa omladinom na priredbama i balonijadama.
Samo novinari terenci znaju koliko je puta izgovorio izlizanu frazu da je “Novi Pazar grad mladih”. A koliko je u Novom Pazaru 12. aprila bilo mladih, koje gradonačelnik nije pozdravio niti dočekao?
To su bili slavni momenti Novog Pazara, kada je grad pobjedio sve pokušaje učitavanja nacionalizma i forsiranja podjela od strane režimskih službi. Dan kada je Novi Pazar bio svijet.
Iz neprilike zvane finansiranje Informera Grad se pokušao izmigoljiti rekavši da je izbor ozloglašenog Vučićevića u skladu sa zakonom, iako ama baš niko nije imao prigovor na zakonsku proceduru. Problem je bio moralne prirode.
Uslijedila su jaja i crvena boja na ulazu u gradsku kuću, kao jedan simbolični podsjetnik na posljedice neodgovornosti.
Mnogi se mjesecima u Novom Pazaru kolebaju da javno podrže studente, njihovu borbu i zahtjeve, gledajući na nadstrešnicu kao na izolovani problem nekih tamo Novosađana koji trebaju rješavati isključivo pripadnici većinskog naroda u Srbiji.
Poneki su čak angažovani na očuvanju te letargije. Još uvijek odzvanja izjava jednog povremenog političara iz Novog Pazara s početka studentskih protesta koji reče da građani Sandžaka “ne trebaju biti dio tuđih borbi” uljuljkavajući na taj način ionako uspavani duh i stidljivo interesovanje građana da budu dio društvenih zbivanja.
Zašto jedan građanin Pazara, Sjenice ili Tutina ne bi smio glasno da želi funkcionalnu policiju, nestranačko tužilaštvo, nastavnike sa pravim diplomama, univerzitet bez nepotizama? Politička inferiornost Bošnjačka ogleda se u dugogodišnjem ignorisanju problema o kojima studenti govore kao da su ih oni prvi otkrili.
Bošnjaci Sandžaka žive u iščekivanju da im sudbina dodijeli novog gospodara koga će, u to nema sumnje, velikodušno ugostiti i počastiti mantijama.
U toj političkoj letargiji koja je zahvatila sve sandžačke opštine, prednjače preplašene javne ličnosti, pisci i umjetnici koji promišljaju isključivo vlastitu karijeru, dotrajli političari i pojedini botovi iz NVO sektora.
Prostom analogijom da se primjeti da je saobraćajnica kroz novopazarsko naselje Mur identična graditeljska zamka za prolaznike, putnike, školarce koji su na tom mjestu izgubili ono najdragocenije. Upravo zbog nedostatka trotoara i svega što je morala imati “saobraćajnica smrti” u Novom Pazaru je godinama uzimala identičan danak kao novosadska stanica bez upotrebe dozvole.
Žrtve korupcije su i slobodoumni profesori Državnog univerziteta, studenti, svi mladi koji žele pravdu u društvu, i koji sanjaju bolje društvo od onoga na koje su njihovi izdresirani roditelji navikli.
Na Državnom univerzitetu u Novom Pazaru još uvijek borba titana, sa jedne strane studenata sa čeličnom voljom da svakog dana traže normalne institucije i sa druge strane i rektorata sa čeličnim voljom da birokratijom očuva ništa drugo do goli nepotizam, odnosno srednjovjekovni običaj nasleđivanja stolica, funkcija i položaja. (valjda neko misli da nepotizam, za područje divljačkog i odsječenog Sandžaka, treba da bude normalna praksa, dio folklora, nešto prirodno i normalno).
Studenti i dalje neumorno odaju počast žrtvama, podsećajući zapravo na sve žrtve sistema, žive i nežive.
Tužno je što narodu na ovom prostoru treba veza u Vladi da dobije trotoar, trafostanicu, vodu. (Svi znamo da je 21. vijek i da su neki najavljivali leteće automobile u zemlji).
Ljudi naviknuti na nepostojanje sistemskih rješenja, obraduju se jer su preko veze dobili neradni dan za vrijeme Bajrama. Možda ne mogu da zamisle da postoji školski kalendar u kom je to predviđeno na početku školske godine.
Nepostojanje sistema je zapravo šansa za pojedince da rade preko veze, završavaju, buše, ugrađuju se, da ne znaju šta rade, da se kockaju sa životima hiljada ljudi.
Autor teksta je Armin Šaljić, novinar i profesor sociologije sa pravima građana.
Stavovi autora u rubrici “Slobodno o svemu” ne odražavaju nužno uređivačku politiku portala Free media.
